Monday, October 01, 2007

1984



Τι να πει κανείς για το vcdc;
Πως οι άνθρωποι αλλάζουν ή πως τέτοιοι ήταν πάντα;
Πως όσοι κρατούν ένα κλειδί ή μια σφραγίδα συχνά χάνουν το μέτρο;
Πως όταν η πραγματικότητα μας φέρνει σε σύγκρουση με τα πιστεύω μας, απλά μπορούμε να την (ή να τα) αλλάζουμε;
Πως - ακόμη χειρότερα - ζούμε στη δική μας πραγματικότητα;
Πως συνειδητά ή μήπως ασυνείδητα καταπατούμε το δίκαιο, όταν το έχει ο άλλος;

Το vcdc ήταν δυστυχώς όπως κι η υπόλοιπη κοινωνία μας.
Ό,τι δεν μας ευχαριστεί το κρύβουμε.
Ό,τι δεν μας βολεύει το θάβουμε.
Ό,τι δεν μας εξυπηρετεί απλά δεν το θεωρούμε καν πραγματικότητα.

Φτάνουμε τελικά να αγαπάμε τον "Μεγάλο Αδερφό".

Σε μια χώρα όπου δεν έχουμε μάθει να συζητάμε, θεωρούμε το διάλογο έχθρό.
Ακόμη και όταν ήμασταν εμείς εκείνοι που τον επιζητούσαμε κάποτε.
Κρίμα.

Το vcdc ήταν πολύ καλό για να είναι πραγματικό.
Μια κοινωνία, έστω και δικτυακή, χωρίς αρχηγίσκους, με ανθρώπους που δεν φοβούνται να έχουν γνώμη είναι προφανώς αδύνατη.

Το vcdc τελείωσε όταν έχασε τρία πράγματα:
1. Τον αυθορμητισμό του.
2. Την αίσθηση της πραγματικότητας.
3. Την πρόταση για το επόμενο βήμα.

Καλή τύχη, vcdc. Θα συναντηθούμε εκεί που δεν θα υπάρχει σκοτάδι.

12 comments:

Anonymous said...

Καλησπέρα Χάρη!

Μόλις μπήκα και είδα αυτό το post σου εδώ στο blog σου...

Δέν ξέρω τί παίχτηκε στο VCDC και πικράθηκες φίλε μου, αλλα καταλαβαίνω απόλυτα αυτά που γράφεις. Εγώ όπως σου είχα πεί και στο Roadshow που τα είπαμε απο κοντά τελευταία φορά, έχω ξεκλόψει λόγω έλλειψης χρόνου.

Όλα τα καλά τελειώνουν αργά η γρήγορα, ελπίζω να μή σταματήσεις να γράφεις εκεί, γιατί όπως και να το κάνουμε, το VCDC είναι ένας λόγος που γνωρίσαμε και οι 2 μας, νέα άτομα και φίλους. ;)

Χαιρετίσματα απο Ηράκλειο και φιλιά στο Ευάκι και στη Χριστίνα... άντε κατεβείτε καμιά φορά μέσα στο χειμώνα για να χαλαρώσετε για κανένα 3ήμερο...

Ο φίλος σου,
Βαγγέλης.

tsevis said...

Γεια σου Βαγγέλη μου.
Στο vcdc "παίχτηκε" αυτό που έγραψα κι εδώ κι εκεί. Και δεν είναι διόλου προσωπικό. Είναι τα συνηθισμένα φαινόμενα κάθε κοινωνίας. Δυστυχώς ιδανικές δεν υπάρχουν. Ούτε στο δίκτυο. Υπάρχουν μόνο κοινωνίες ανθρώπων με αδυναμίες. Που συνειδητά ή ασυνείδητα πατάνε τις αρχές πάνω στις οποίες στηρίχτηκαν.
Τώρα, το τι θα γίνει στο μέλλον; Δεν ξέρω. Φαντάζομαι πάντως ό,τι και στο παρελθόν, αλλά και σε κάθε κοινωνία. Απλά ο κόσμος, οι συμμετέχοντες θα ορίσουν το περιβάλλον. Αν είναι καλοί θα γίνει κάτι καλό, αν όχι όχι.
Όντας ήδη μακρυά από αυτή την ιστορία, προσπαθώ με ηρεμία να κρατήσω μόνο τα καλά. Και τέτοια υπήρξαν πολλά. Ευτυχώς.

Κρήτη θα κοιτάξουμε να κατέβουμε σύντομα. Έχουμε καιρό να το κάνουμε και πλέον είναι στα άμεσα σχέδιά μας. Θα τα πούμε λοιπόν κι από κοντά.
Πολλούς χαιρετισμούς και σε σένα, φίλε Βαγγέλη.
Καλά να περνάς.

Αντώνης Σιγάλας said...

Και πάνω που έλεγα να πάω να δω τι παίζει στο vcdc μιας και ψάχνομαι μήπως και "ξαναγίνω" γραφίστας τώρα που είμαι άνεργο, έπεσα πάνω στο post σου! Γενικά τα φόρουμ είναι χάλια χρόνος - τσάμπα κόπος - λάθος τόπος, ακόμα και αν δεν αφορά τον μηχανοκίνητο αθλητισμό (σουρεάλ επίλογος post).
Υπάρχουν κι άλλοι δίοδοι επικοινωνίας Χάρη πιο ουσιαστικοί από το δίκτυο so don't worry!

Unknown said...

Φοβάμαι πως το VCDC είναι σαν όλη την κοινωνία.Ίσως λίγο καλύτερο αλλά πάντα έχουμε την ατυχία να πέφτουμε σε ανεγκέφαλους, ανώριμους ή άσχετους που παρερμηνεύουν τα λεγόμενα (γραφόμενά) μας.
Το να φύγουμε και να τα παρατήσουμε δεν είναι απάντηση...

tsevis said...

Γεια και χαρά.
Καταρχήν να ξεκαθαρίσω πως θεωρώ ακόμη το vcdc άνω του μετρίου του χώρου μας.
Απλά, όπως σωστά ειπώθηκε, είναι μια κοινωνία και όπως κάθε κοινωνία έχει από όλα και όλους.

Υπάρχει ακόμη (πώς θα μπορούσε άλλωστε να εξαφανιστεί) πολλή θετική ενέργεια σε πολλά μέλη.

Απλά το vcdc το είχαμε ονειρευτεί ως κάτι μεγαλύτερο. Κάτι πιο καθαρό, πιο ρομαντικό, πιο αισιόδοξο. Όμως αυτό χρειάζεται πολύ περισσότερη δουλειά από όλους. Και αυτή δεν υπήρξε τελικά.

Ελπίζω κι εύχομαι να βρει το δρόμο του. Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο.

Σε προσωπικό επίπεδο πάντως η μη ενασχόληση είναι πολύ πιο ευχάριστη και εν τέλει ανακουφιστική. Κάθε θετικό θα είναι ευχάριστο, ενώ κάθε αρνητικό δεν θα με φέρνει σε δύσκολη θέση. Είναι αλήθεια πως είναι λίγο βολικό ή και ένδειξη φυγομαχίας. Όμως τελικά και οι πολλές μάχες δεν φέρνουν πάντα αποτέλεσμα.

Καλή συνέχεια.

Παναγιώτης said...

Γεια σου Χάρη,
Συμφωνώ με την άποψη σου για το vcdc.gr . Όταν πρωτοείδα το site πριν από κάτι μήνες χάρηκα διότι θεώρησα πολύ μεγάλο βήμα και οτι ήταν ένα εξαίσιο μέσο επικοινωνίας για την καλλιτεχνικη κοινότητα στην Ελλάδα. Έπειτα λοιπόν από μια δημοσίευση που έβαλα στο site σχετικά με την κριτική της πτυχιακής κατάλαβα ότι το επίπεδο της αρχικής εικόνας του, δεν συμβαδίζει με το επίπεδο του περιεχομένου του site.(Δημοσιεύσεων, απαντήσεων, κ.λπ.)

Δεν ξέρω πως ήταν, αλλά σίγουρα δεν θα συνεχίσει να υπάρξει για πολύ αν δεν εξελιχθεί, και ειδικά όπως είπες αν οι άνθρωποι εξελιχθούν.

Στο χέρι μας είναι να δημιουργήσουμε το νέο "vcdc" με άλλη μορφή ώστε να προχωρήσουμε στην επόμενη σελίδα...

Παναγιώτης από το ΤΕΙ.

d.koletsis said...

Κάποιος κάποτε είπε πως

"επικοινωνία υπάρχει μόνο μεταξύ ίσων"

αλλά πως θα γίνει κάτι τέτοιο όταν κάποιοι* φτιάχνουν έναν νοητό κύκλο και λένε πως ότι είναι μέσα στον κύκλο είναι η πραγματικότητα και ότι μένει απ' έξω απλά δεν υπάρχει...

εμείς οι απ' έξω μπορούμε να Επικοινωνίσουμαι με όλους (γιατί για μας δεν υπράχουν κύκλοι)
τώρα τι κάνουν οι άλλοι δεν μας νοιάζει αλλά μας λυπεί
____________________________

εμείς είμαστε πρόθυμοι να του βοηθήσουμε να δουν, τώρα αν δεν θέλω, δικό τους πρόβλημα...
____________________________
Μπορεί εγώ να κάνω ανθρωπάκια αλλά αυτό δεν με κάνει κατώτερο από τον Χάρι
που κάνει τετραγωνάκια
:)
αυτοί που δεν μπορούν να το δουν έτσι δεν με απασχολούν

ΤΗΝΧ CHARI man [και για την χρήση του ονόματος σου στο παραπάνω παράδειγμα. :)]

Φιλικά dkoletsis

Anonymous said...

Μα τι άλλα θα μπορούσε να γράψει ένας πράκτορας της Rainbow;

(Μπορεί να άργησα, αλλά αυτός ο χαρακτηρισμός είναι πάντα επίκαιρα γελοίος! :-D Υγίαινε, αγαπητέ!)

Anonymous said...

αγωνιστικους χαιρετισμους :)
(καλα οχι και τοσο αγωνιστικους εχω να δουλεψω σοβαρα αρκετο διαστημα, λεμε τωρα...)

Anonymous said...

Εγώ έχω να πώ ότι αν εμπαινα και που και που στο vcdc ήταν εξαιτίας σας! Ειλικρινά και γραφίστας (σε πολλά εισαγωγικά..) να μην ήμουν δεν θα μπορούσα έστω με τη μέτρια μόρφωσή που έχω να μην εκτιμήσω και να απολαύσω πολλά από τα άρθρα σας. Ξέρετε μπορεί να είμαστε σχεδιαστές οπτικής επικοινωνίας αλλά η εμπευσμένη χρήση του λόγου αποδεικνύεται τελικά όχι απλά ένα προσόν, αλλά η "μαγιά" για ουσιαστική επικοινωνία και τέχνη. Καλώς η κακώς εχω την τάση να συγχεω τις λέξεις με τις εικονες και τ'ανάποδο, φαντάζομαι και εσείς, και ομολογώ ότι είναι ακατανίκητα ελκυστικό.Ελκυστικό όχι μόνο σε μια ελίτ "έξυπνων προυχοντων -ας μου επιτραπει-της γνώσης" αλλά πιο πολύ σε απλούς & καθημερινούς (τι κλισέ!) μικρούς ήρωες σαν και μένα που "παλέβουμε" με τα τέρατα. Οχι δεν είναι οι "άλλοι". Είναι τα τέρατα που θρέφουμε μέσα μας..Κάποια μέρα να αποκτήσουμε λίγη από τη σοφία της ζωής και να κάνουμε αυτό το βήμα παραπέρα και να πάψουμε να ζούμε στο προσωπικό μας ημίφως αυτό της τέχνης μας και της παιδείας μας...
Ακούγομαι ίσως γελοία. Δεν πειράζει. Εξίσου "επιστημονικά" θα απαντήσω "δεν μου καιγεται καρφί!"
Συνέχισε να μας μιλάς. Εδώ είναι καλά. Θέλουμε να σ'ακουμε. Εμείς, όσοι είμαστε.

Υ.Γ: Οι ανθρώπινες σχέσεις κατ' εμε πάντα ήταν απλά ένα "on your face" στην τραγικότητα της μοναχικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης και της γνώσης του τέλους της. Δεν "δουλέυει" πάντα.
Σ'αυτη τη κατηγορία ανήκει και το vcdc από μια πιο "longer than life (...)" άποψη.

Να σαι πάντα κάλά. Να είσαι πάντα αληθινός
:-)

Υ.Γ.2: Sorry Που σας ζάλισα

Anonymous said...

Χάρη, είχα καιρό να επισκεφθώ το blog σου [πολύ εγγλέζικο πέφτει τελευταία και δεν αντέχω σαξονιές και στον ελεύθερο μου χρόνο :P] και είπα να σπάσω τον όρκο σιωπής που έχω δώσει στον εαυτό μου και να σου αφήσω ένα μικρό... σεντόνι.

Το μήνυμά σου μου θύμισε κάποια άλλη κοινότητα στην οποία ήμασταν κι οι δύο μέλη. Τότε, έγραφα κι εγώ τα ίδια με σένα σήμερα και με θεωρούσαν οι υπόλοιποι "ρουφιάνο, τελειομανή, περίεργο, σνομπ" και άλλα τέτοια. Τότε, περίμενα από άτομα σαν εσένα κάποια συμπαράσταση, αλλά το είχες αντιμετωπίσει με το μειλίχιο τρόπο σου και με κατευναστικό ύφος. Ανάμεσα σ' άλλα κατάλαβα πως έλεγες από μέσα σου "πού να πιάνομαι τώρα με τέτοια, έχω και τη μετακόμιση, βγήκε και το περιοδικό στη μέση, θα με κυνηγάει κι η γυναίκα στο τέλος... - εξάλλου, ένα παιχνίδι είναι!"
Δεν τα γράφω αυτά με κακία, απλά θέλω να σου θυμίσω το "κλίμα της εποχής"...

Αυτό που ήθελα να πω, είναι πως ποτέ δεν είναι ένα παιχνίδι, μια παρέα, μια ομάδα κλπ. Πάντα ήταν και θα είναι μια κοινότητα ανθρώπων με ελαττώματα και προτερήματα. Είτε το λένε VCDC, είτε πανεπιστήμιο, θα καθρεφτίζει πάντα την κοινωνία μας και τα αδιέξοδα της. Κάποιοι θα είναι "μπροστά" και θα αντιλαμβάνονται περισσότερα από τους υπόλοιπους, πάντα κάποιοι θα εισπράττουν πιο βαθιά νοήματα και θα ζορίζουν περισσότερο το μυαλουδάκι τους, προσπαθώντας να συμπαρασύρουν κι άλλους.

Να μη σε κουράζω άλλο,

Φιλικούς χαιρετισμούς και τα συγχαρητήρια μου για την εξέλιξη σου το τελευταίο διάστημα. (Εσύ κι η Βούτσκογλου είστε ο μοναδικός λόγος που συνεχίζω να διαβάζω το RAM από τότε που έφυγε ο Ν.Δήμου)

Anonymous said...

Good post.