1984

Τι να πει κανείς για το vcdc;
Πως οι άνθρωποι αλλάζουν ή πως τέτοιοι ήταν πάντα;
Πως όσοι κρατούν ένα κλειδί ή μια σφραγίδα συχνά χάνουν το μέτρο;
Πως όταν η πραγματικότητα μας φέρνει σε σύγκρουση με τα πιστεύω μας, απλά μπορούμε να την (ή να τα) αλλάζουμε;
Πως - ακόμη χειρότερα - ζούμε στη δική μας πραγματικότητα;
Πως συνειδητά ή μήπως ασυνείδητα καταπατούμε το δίκαιο, όταν το έχει ο άλλος;

Το vcdc ήταν δυστυχώς όπως κι η υπόλοιπη κοινωνία μας.
Ό,τι δεν μας ευχαριστεί το κρύβουμε.
Ό,τι δεν μας βολεύει το θάβουμε.
Ό,τι δεν μας εξυπηρετεί απλά δεν το θεωρούμε καν πραγματικότητα.

Φτάνουμε τελικά να αγαπάμε τον "Μεγάλο Αδερφό".

Σε μια χώρα όπου δεν έχουμε μάθει να συζητάμε, θεωρούμε το διάλογο έχθρό.
Ακόμη και όταν ήμασταν εμείς εκείνοι που τον επιζητούσαμε κάποτε.
Κρίμα.

Το vcdc ήταν πολύ καλό για να είναι πραγματικό.
Μια κοινωνία, έστω και δικτυακή, χωρίς αρχηγίσκους, με ανθρώπους που δεν φοβούνται να έχουν γνώμη είναι προφανώς αδύνατη.

Το vcdc τελείωσε όταν έχασε τρία πράγματα:
1. Τον αυθορμητισμό του.
2. Την αίσθηση της πραγματικότητας.
3. Την πρόταση για το επόμενο βήμα.

Καλή τύχη, vcdc. Θα συναντηθούμε εκεί που δεν θα υπάρχει σκοτάδι.